Een ritje maken

Ik mocht vandaag een moeder en haar zoontje naar onze poli brengen voor een kennismakingsgesprek met de psycholoog en de psychiater. Ze wonen samen in een huisje op het platteland. Voorbij het laatste dorp en dan links het veld in. Moeder heeft geen eigen vervoer. Er is een hoop gebeurt in het gezin dus een gesprek is nodig. En ik ben blij dat ik - in deze tijden van bezuinigingen - toestemming heb gekregen om dit te mogen doen.
Voor de jongen is het feestdag! Niet naar school! Hij staat al voor het raam te dansen als ik aan kom rijden. Ik zit amper in de kamer of hij rent naar boven om zijn auto op te halen. Hij had toch beloofd dat hij mij die zou laten zien? Dat weet ik toch nog? Natuurlijk weet ik dat nog. Ik bewonder zijn auto, kijk mee met zijn lievelingsserie op tv, ik " trap " in het grapje dat hij verteld over zijn moeders horloge en ' ja graag, ik lust wel een kopje koffie.' Ik ben vijf minuten binnen. Voor een buitenstaander kan een ADHD-er best gezellig zijn.
Moeder is stil in de auto. Ze heeft slecht geslapen. Ze heeft het niet zo op nieuwe gezichten en de gebeurtenissen van de afgelopen tijd spookten vannacht door haar hoofd.
De jongen compenseert iedere stilte die valt. ' Kijk ik wel naar homevideo's?  Had hij al verteld dat Bram zijn vriend is en Jeffrey stom?! Gisteren hebben ze pizza gegeten. En als het weer weekend is mag Patrick misschien komen logeren. Weet ik wel dat daar achter die bosjes een ijsbaan is? En he kijk eens! Een lesauto!
Hoe dichter we bij de stad komen hoe meer ik mijn best moet doen om niet heel hard te lachen. Er is zoveel te zien dat hij de eerste opmerking afmaakt met de tweede. Vooral stoplichten zijn een hoogtepunt. ' Die hebben we niet bij ons! ' Gewoon zitten op de achterbank lukt niet meer. Het is meer een soort van hippen geworden. Na 5 stoplichten, die gelukkig allemaal op rood staan, zijn we er.
Moeder wil wel even een sigaretje roken maar de jongen wil mee de parkeergarage in.
En op de knop van de automatische deur drukken.
En met de lift.
En door de draaideur.

Op de poli lijkt het wel of mijn drukke ADHD-er op de stoep is achtergebleven. Er is een jochie voor teruggekomen met een bleek koppie in een veel te grote jas. Hij vermijdt al het oogcontact. Bij elke vraag kijkt hij even naar moeder. ' de Mevrouwen ' moeten alle zeilen bij zetten om een gesprekje met hem te voeren. ' Weet niet' is een populair antwoord. Als de voormalig kletsmajoor wel antwoord geeft is het kort. ' Wat vind je leuk om te doen? Oh alles. Wat vind je lekker om te eten? Kip. Hoe gaat het op school? Goed. '  Gelukkig beschikken ' de Mevrouwen ' over allerlei gesprekstechnieken.
' Stel je juf geeft je vandaag je rapport mee naar huis. Hoe zou die er dan uit zien? ' De jongen kijkt weer even naar zijn moeder. Je ziet hem twijfelen. Dan gaat hij wat rechter in zijn jas zitten en antwoordt: ' Ik geloof.... wit! '

Iets leuks doen.

We zijn met z'n tweetjes vandaag. Grote zus is aan het logeren bij oma en papa is aan het werk. Het is wat stil in huis. Je bent wat vriendinnetjes in de buurt gaan bezoeken maar niemand kan met je spelen. Met je ziel onder de arm en wat mopperig kom je terug.
Er moet iets leuks gebeuren vind je. Anders is het niet eerlijk. Maar wat is leuk?
' De bioscoop! ' vind jij!
De deskundigen van de kijkwijzer vinden je echter voor elke film die er draait nog veel te klein.
' Het zwembad! ' roep jij!
Daarvoor vind ik het te koud.
' Naar het bos? ' stel ik snel voor.
' Stom!' Zeg jij nog sneller.
' Even de stad in? ' stel ik voor.
Je denkt er over na en legt dan ook een eis op tafel.
' Goed, maar niet naar winkels! '
Vijf minuten later zitten we op de fiets. We gaan een visje eten op de markt. Je zit op het zadeltje voorop en voorziet de wereld van jou commentaar. Je wijst me iedere kerstboom aan die we tegen komen. We maken er een wedstrijdje van en al gauw is het acht punten voor jou! Tevreden leun je een beetje naar achteren. Ik ga wat meer naar voren..
Op de verlengde Hereweg komen we langs het Huis van Bewaring. Een imposant gebouw. Het is een gevangenis zoals kinderen hem tekenen met potlood op papier. Dikke muren. Kantelen. ' Dit is het echte kasteel van een prinses hè ' vraag je mij. Ik besluit je te vertellen waar het gebouw werkelijk voor dient. Ik wijs je op de kleine raampjes, de tralies en laat het dikke slot zien waarmee de poort op slot lijkt. Je bent onder de indruk. Boeven zijn een serieus thema in jouw kleuterfantasieën en angsten. Om het verhaal wat minder spannend te maken vertel ik je over je vriendin A. die in de gevangenis werkt.
' Dus..' vat jij het verhaal samen, ' als een boef dan klaar is met zijn straf dan gaat vriendin A. werk voor de boef zoeken en mag hij weer in een gewoon huis wonen? '. ' Dat klopt ' beaam ik, ' dat heb ik je goed begrepen.'  ' ...dus eigenlijk maakt A. van boeven weer een mens!!'  Mijn kleuter kijkt omhoog en haar ogen ontmoeten even de mijne. Voor een seconde ben ik verbluft door de impact van je woorden. Dan draait je wereld al weer verder. ' Kerstboom! ' roep je schaterend. ' nog een punt! Je haalt me nooit meer in! '

Daar kon je wel eens gelijk in hebben.

De genezende werking van koffie.

Het afgelopen jaar zat vol met levensvragen, leerpunten en andere moeilijkheden. Als je met zo'n berg geconfronteerd wordt zit er maar één ding op... En dat is (naast veel zuchten); Dé confrontatie aan gaan om vervolgens je wijze levenslessen om te zetten in daden!

Om deze nieuwe fase kracht bij te zetten had ik een vakantiedag opgenomen. Gewoon door de week en gewoon voor mezelf..

Na het ochtendritueel lever ik de dochters gevoed en gekapt af op school en doe... niets.

Ik loop met een wijde boog om stapels speelgoed heen, schuif wat kleding aan de kant, negeer de stofzuiger en kruip met de krant in een hoekje van de bank.

Als alle koppen zijn gelezen stap ik op de fiets. Ik ga koffiedrinken met vriendin J. in de stad.

We hebben afgesproken in een nieuw koffietentje waar ze krankzinnig goede koffie beloven klaargemaakt door een vakman!

Ik heb haar veel te lang niet gezien. Voor de deur omhelzen we elkaar. En voordat we ontdaan zijn van jas, sjaal en aanverwanten zijn we al in een gesprek verwikkeld. Ook zij zat dit jaar in de knoop.  Een hele andere knoop dan ik moet ontwarren maar toch.. Een knoop is een knoop en naast verschillen zijn er ook overeenkomsten tussen die knoop van haar en die van mij. 

Eenmaal genesteld komt de koffiespecialist ons vragen of we een keuze hebben gemaakt. Snel doe ik nog een poging om het menu te scannen en besluit voor een 'gewone' filterkoffie te gaan. In een fractie van een seconde zie ik een irritatie ontstaan op het vriendelijke gezicht van de koffiekenner. En acuut besef ik dat hier van een gewone koffie geen sprake kan zijn natuurlijk. Vriendin J. is nog in de weer met jas en tas en heeft de belediging niet meegekregen. De barista wacht geduldig en kijkt vriendin J. verwachtingsvol aan. "Ja" zucht ze, "mag ik een cafeïnevrije koffieverkeerd met lekker veel melk?"  Het gezicht van de deskundige betrekt. Hij probeert beleefd te blijven maar aan de intonatie van zijn stem is te horen dat hem dat veel moeite kost. "Cafeïnevrij serveren wij niet mevrouw." weet hij eruit te persen. Ietwat in de war beseft J. wat ze zojuist heeft besteld. Ze laat zich informeren over de alternatieven en maakt haar keuze. Als de koffie-expert zich omdraait fluistert J. me toe.. "cafeïnevrij bestellen is hier natuurlijk ook als vloeken in de kerk!" Dat hoort de koffieconnaisseur. Hij draait zich om en steekt zijn liefde voor koffie niet langer onder stoelen of banken. We krijgen een uitgebreid hoorcollege over gewassen koffiebonen, diverse testmethodes, 'de beleving' en kwaliteitsverschillen. Vriendin J. buigt zich ondertussen over de taartjesvitrine. Die ziet er ook goed uit.

We kletsen verder over ontwarren van knopen. Ik heb te hard mijn best gedaan. Te hard aan mijn knoop getrokken. Dit heeft er alleen maar gezorgd dat mijn knoop nog dichter en vaster is gaan zitten. Ik moet dus afstand nemen en los laten. Met een schuin oog kijken we af en toe naar de koffiemeneer. Hij klopt en kookt, schenkt op en wacht geduldig. Hij schenkt elke koffie in het kopje dat het verdient. In alle rust schenkt hij aandacht aan het proces waar hij in gelooft. Ondertussen ontleden we de knoop van vriendin J.  Met 2 kopjes pure liefde tussen ons in vliegt de tijd.

We vergeten zelfs de taartjes.

Sinterklaasverhalen

Opgelucht
14 november

Ik sjees nog even door de Albert Heijn voor bouillonblokjes. Hier hebben ze tegenwoordig ook wel tien soorten van dus ik sta wat te dubben voor het vak. Plotseling voel ik dat er iemand naast me staat. Als ik op kijk staar ik in het vriendelijke gezicht van een hele donkere meneer. 
"Ik ga je een hele directe vraag stellen" zegt hij beslist. Mijn hart stuitert spontaan op de tegelvloer. Het enige wat door mijn hoofd flitst is: Zwartenpietendiscussie!!!
Ik wil dit niet!
Ik probeer al weken DE discussie te vermijden...
Ik kijk nog even om me heen maar het hele gangpad is leeg. 
Ik kan niet om deze man heen. 
Ik recht mijn rug dus maar en kijk hem aan....
"Welk zuur hoort bij boerenkool?" is zijn vraag.
Ik ben zo opgelucht dat ik, veel te hard, "augurken!!!" roep door de winkel. Hij bied zijn excuses aan voor deze misschien wel rare vraag, het is de eerste keer dat hij stamppot  gaat maken. 
Er volgt een leuk gesprekje over aardappelen, augurken en mosterd bij de worst...

Ik hoop dat het goed gesmaakt heeft!


Geloof
17 november


6.15
Geloven is een kwestie van doen. Toch was de opluchting groot toen bleek dat Sinterklaas de schoenen gevuld had. Het paard de wortels had opgegeten en de Piet een briefje had achtergelaten.
Eenmaal in de kamer aangekomen stuiten de meiden echter op een mysterie... Er lag een grote rol inpakpapier op de stoel van dochterlief!!
Echtgenoot, nog niet wakker en op weg naar werk, had op dit vroege tijdstip ook niet 1,2,3 een creatieve oplossing voor dit merkwaardige fenomeen.

Het blijft de hele dag wat knagen bij de oudste van 6.
Het verhaal wordt gecheckt bij de overbuurvrouw en ook de buurman van een paar huizen verderop moet zijn verbazing veinzen.

14.15
We lopen in de stad en zijn op weg naar de voorleessessie van Dieuwertje Blok in de bibliotheek. Er komen ons twee Pieten tegemoet.. De meiden worden rijkelijk voorzien van pepernoten en dan vraagt de ene Piet of ze hun schoen ook hebben gezet èn of er wat in zat.. De oudste ziet haar kans schoon  en verteld over de rol inpakpapier die op haar stoel lag!! De Piet zakt door haar knieën en vraagt heel serieus of dochter misschien een Tripptrapp stoel heeft. Ja! Een grijze! Opgelucht staat de Piet weer op. Wat fijn dat ze nu weet waar die rol is gebleven... Ze waren hem al kwijt! Piet en dochter maken afspraken over het retourneren van de rol via het schoenzetsysteem
Ik krijg nog een schouderklopje en dan lopen we snel naar Dieuwertje..

Het eerste scheurtje in het geloof is geplamuurd, gestuukt en van een nieuw behangetje voorzien...

Sorry

Dag meneer,


Onze wegen werden nogal abrupt gescheiden vanmorgen, letterlijk. Vandaar dat ik van deze gelegenheid gebruik maak om u mijn verontschuldigen aan te bieden.
Het spijt me vreselijk dat mijn route toevallig rechtdoor liep waardoor u, in uw mooie Jaguar XFs, achter mij kwam te rijden. U heeft uw bolide vast zorgvuldig uitgekozen. Het moet een extreem naar gevoel geven om zelf zoveel geld en moeite te investeren in een prachtige wagen om dan vervolgens voor kilometers uitzicht te hebben op een ordinaire blauwe gezinsbak.
En toen moest u ook nog op de rem.  Omdat de auto, die dan weer voor de mijne reed,  ging afslaan. Een man van uw kaliber! U laat zich natuurlijk nooit iets vertellen!  En nu moest u ineens gas terug nemen omdat ik, in mijn bekrompen karretje, dat voor u bepaalde.
Het had niet mogen gebeuren.
Ik heb er dan ook alleen maar begrip  voor dat u bijna uit uw stropdas plofte toen u 500 meter  verder alweer achter mijn kleinzielige autootje moest stoppen. Als er een andere manier was geweest om de langsrazende trein te ontwijken had ik voor die oplossing gekozen.
Neemt u dat maar van mij aan!
Ik durf dan ook namens het voltallige verkeer van de N860 te zeggen dat niemand er bezwaar tegen had dat u, met alle PK's die u in u had, mij in ging halen. Een man met uw status en aanzien heeft uw verplichtingen te vervullen. En voor zoveel plichtsbesef wil ik best hard op de rem. Ook onze tegenligger was diep onder de indruk van uw werklust. Ik las het in zijn grote ogen.
Er rest mij dan ook niets anders dan te hopen op mogelijke consideratie van uw kant. U moet het een parttime lid van de middenklasse van deze maatschappij maar niet al te kwalijk nemen.
Ik hoop van ganser harte dat u, en uw middelvinger,  nog op tijd waren voor uw afspraak.

Hoogachtend en met vriendelijke groeten,

Paulien Bouma