Ik heb afgelopen weekend een cursus column schrijven gedaan.
De eindopdracht was: schrijf een column over een krantenartikel dat je raakt.
Dit is het resultaat:
(met 1 puntje verschil de 2e prijs)
Genoegdoening
Hier is hij voor opgeleid. Hij doet het werk al jaren.
Hij weet de valkuilen. Hij kent de gevaren.
De slachtoffers kende hij niet. In zijn omgeving is niemand slachtoffer van...
Dat mag ook niet. Daar is hij op geselecteerd.
Hij kent de beelden wel. Zijn fantasie is niet zo heel erg groot maar in dit verhaal heb je aan de werkelijkheid genoeg. Hij kent het eiland ook.
Stil is het er altijd
De meeuwen en de wind zorgen voor geluid.
77 personen zijn er in totaal omgebracht. Hij denkt er dagelijks aan. Hij wel.
Soms kan hij de paniek die op dat eilandje moet hebben gehangen bijna voelen.
Dan gaat hij altijd maar even een uurtje extra hardlopen. Fysieke pijn zoeken. Dan kan hij de afstand weer bewaren die nodig is.
Ieder mens heeft rechten. Zelfs deze celbewoner.
In zijn studententijd heeft hij er zelf uren over gediscussieerd..
Vaak met veel drank, altijd vol vuur. Hij is fel voorstander van mensenrechten.
Het is niet aan hem om te oordelen. Dat heeft de rechter gedaan en God zal het later nog een keer beoordelen. Daar gelooft hij in. Daar put hij zijn kracht uit.
Dat maakt dat hij het beroep van cipier op deze afdeling vol houdt
Toch zeurt er iets.
Het is niet dat 'gedachtegoed' van hem waar hij wakker van ligt. Het is niet het aantal slachtoffers dat hij heeft gemaakt wat wringt. Het is het idee dat hij die jonge mensen juist naar zich toe heeft kunnen lokken in zo'n politie-uniform. Het vertrouwen dat zo'n uniform oproept willens en wetens misbruiken.
Dat schuurt aan zijn rechtvaardigheidsgevoel.
Dat laat hem niet los.
Daarom doet hij dit ook.
Het is zijn daad van verzet.
Hij vertelt het aan niemand.
De lange route nemen van de keuken naar zijn cel is genoeg.
Het valt niet op.
Het is zijn moment van triomf.
Het moment dat hij het dienblad neer zet op dat tafeltje
Breivik er naar toe loopt en zijn vinger in de koffie steekt.
Het binnensmonds gemompel en gevloek dat hij nog net kan horen als de deur weer achter hem dicht valt.
Dat is zijn genoegdoening.
Voor hem zelf.
Voor die 77 levens.
Voor Noorwegen.
De eindopdracht was: schrijf een column over een krantenartikel dat je raakt.
Dit is het resultaat:
(met 1 puntje verschil de 2e prijs)
 | ||||
| Dagblad van het Noorden zat. 10 nov. 2012 |
Hier is hij voor opgeleid. Hij doet het werk al jaren.
Hij weet de valkuilen. Hij kent de gevaren.
De slachtoffers kende hij niet. In zijn omgeving is niemand slachtoffer van...
Dat mag ook niet. Daar is hij op geselecteerd.
Hij kent de beelden wel. Zijn fantasie is niet zo heel erg groot maar in dit verhaal heb je aan de werkelijkheid genoeg. Hij kent het eiland ook.
Stil is het er altijd
De meeuwen en de wind zorgen voor geluid.
77 personen zijn er in totaal omgebracht. Hij denkt er dagelijks aan. Hij wel.
Soms kan hij de paniek die op dat eilandje moet hebben gehangen bijna voelen.
Dan gaat hij altijd maar even een uurtje extra hardlopen. Fysieke pijn zoeken. Dan kan hij de afstand weer bewaren die nodig is.
Ieder mens heeft rechten. Zelfs deze celbewoner.
In zijn studententijd heeft hij er zelf uren over gediscussieerd..
Vaak met veel drank, altijd vol vuur. Hij is fel voorstander van mensenrechten.
Het is niet aan hem om te oordelen. Dat heeft de rechter gedaan en God zal het later nog een keer beoordelen. Daar gelooft hij in. Daar put hij zijn kracht uit.
Dat maakt dat hij het beroep van cipier op deze afdeling vol houdt
Toch zeurt er iets.
Het is niet dat 'gedachtegoed' van hem waar hij wakker van ligt. Het is niet het aantal slachtoffers dat hij heeft gemaakt wat wringt. Het is het idee dat hij die jonge mensen juist naar zich toe heeft kunnen lokken in zo'n politie-uniform. Het vertrouwen dat zo'n uniform oproept willens en wetens misbruiken.
Dat schuurt aan zijn rechtvaardigheidsgevoel.
Dat laat hem niet los.
Daarom doet hij dit ook.
Het is zijn daad van verzet.
Hij vertelt het aan niemand.
De lange route nemen van de keuken naar zijn cel is genoeg.
Het valt niet op.
Het is zijn moment van triomf.
Het moment dat hij het dienblad neer zet op dat tafeltje
Breivik er naar toe loopt en zijn vinger in de koffie steekt.
Het binnensmonds gemompel en gevloek dat hij nog net kan horen als de deur weer achter hem dicht valt.
Dat is zijn genoegdoening.
Voor hem zelf.
Voor die 77 levens.
Voor Noorwegen.
